بررسی موفقیت ایمپلنت در بیماران سیگاری و غیرسیگاری

چکیده مقدمه و هدف: اگرچه عواملی مانند طول، محل و قطر ایمپلنت و همچنین کیفیت استخوان با میزان شکست درمان ایمپلنتهای دندانی ارتباط دارند ولی سیگار کشیدن به عنوان یک عامل مستعد کننده که منجر به میزان شکست درمان بالاتری می شود، مطرح می باشد. آگاهی از ارتباط میان مصرف سیگار با میزان تحلیل استخوان و ماندگاری ایمپلنت می تواند گام موثری در جهت رفع این مشکلات باشد. روش کار: مطالعه کارآزمایی بالینی روی بیماران مراجعه کننده به بخش ایمپلنت ،تعداد 21 بیمار سیگاری و 20 بیمار غیرسیگاری بصورت غیر احتمالی و مبتنی بر هدف صورت گرفت؛ بیمارانی که دارای مشکلات سیستمیک نظیر دیابت پیشرفته، استئوپروز، نقص کلیوی و... بودند به جهت جلوگیری از تأثیر بر نتیجه، وارد مطالعه نشدند. سپس رضایت نامه آگاهانه اخذ شده و ایمپلنت های دندانی از یک سیستم و توسط یک جراح کاشته شده و موفقیت ایمپلنت بر اساس شاخصه های کلینیکی درد، عفونت، لقی، تحلیل استخوان، bopو رادیوگرافیک، در فواصل یک ماه و شش ماه ارزیابی گردید. میزان تحلیل استخوان نیز از روی رادیوگرافی موازی پری اپیکال بر حسب میلی متر از شولدر ایمپلنت اندازه گیری شد. یافته ها: آزمون های آماری اختلاف معناداری بین بیماران سیگاری و سالم در شاخص های درد، عفونت، bop(bleeding on probing) و ppd(probing pocket depth)نشان نداند. میزان تحلیل استخوان در گروه سیگاری به طور معناداری بیشتر از غیرسیگاری ها بود(p=0.001). نتیجه گیری: مصرف سیگار بر بقاء ایمپلنت طی دوره فالوآپ 6 ماهه تأثیری ندارد؛ اگرچه که طی معاینات انجام شده میزان خونریزی لثه کمتر شده و میزان تحلیل استخوان در بیماران سیگاری به طور معناداری بیش تر بود. لذا سیگار کشیدن در کوتاه مدت بقاء ایمپلنت را به خطر نمی اندازد. به هرحال باید قبل از عمل جراحی به بیماران در مورد خطر سیگار بر ایجاد عوارض بیش تر آگاهی داد. کلید واژه ها: موفقیت ایمپلنت، تحلیل استخوان، سیگار .